شمارا راستێنَ گوَشان که هچّ ماتا پاکشۆدۆکێن یَهیائے وڑێن بێمَٹّێن چُکّے نئیاورتگ. بله آسمانی بادشاهیا، هما که چه سجّهێنان کَستر اِنت، آ چه یَهیایا هم مستر اِنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شمارا باور اِنت و دلا شکَّ نئیارێت، گڑا هما ڈئولا که من گۆن اِنجیرئے درچکا کرتگ، شما هم اَنچُش و اَنگت گێشتر کرتَ کنێت. اگن شما اے کۆها بگوَشێت که ’وتا چه اِدا چست کن و دریائے تها دئور بدئے،‘ گڑا همے ڈئولا بیت.
وهدے چیزّے هئیراتَ کنئے، گڑا جار مجن و ڈَنڈۆر مکن. دورو و دوپۆستێن مردم، کَنیسَه و کوچه و دَمْکانی تها اے ڈئولا کننت تانکه مردم آیان ستا بکننت و بساڑاینت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش.
ایسّایا پَسّئو دات: ”باور کنێت، اگن کَسێا په من و په منی وشّێن مِستاگا وتی لۆگ، برات و گهار، مات و پت، چُکّ یا مال و ڈگار یله داتگاَنت و منی رَندگیریای کرتگ،
شمارا راستێنَ گوَشان، اگن کَسێا سِتک و باور ببیت و اے کۆها بگوَشیت: ’وتا چه اِدا چست کن و دریائے تها دئور بدئے‘ و وتی گوَشتگێن هبرئے سرا دلا شکّ مئیاریت و باور بکنت، آ وهدی په آییا اَنچُشَ بیت.
وهدے پَرزۆنَگئے سرا نِشتگاَتنت و شام ورگا اَتنت، گوَشتی: ”باور کنێت، چه شما یکّے که انّون گۆن من نِشتگ و شام ورگا اِنت، منا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت.“
هر جاه که مردم شمارا وشّاتکَ نکننت و شمئے هبران گۆشَ ندارنت، چه اۆدا در کپێت و در کپگئے وهدا، وتی پادانی دَنز و هاکان بچَنڈێت، تان آیانی هِلاپا شاهدیے ببیت که شما هُدائے کُلئو په آیان رسێنتگ.“
گڑا ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، اے موسّا نهاَت که شمارا چه آسمانا اێر آتکگێن نگنیَ دات. اے منی پت اِنت که چه آسمانا اَسلیگێن نانا شمارا بَکشیت.