چێا که یَهیا پهرێزکاریئے راه و رستَها شمئے کِرّا آتک، بله شما آییئے سرا ایمان نئیاورت. سُنگی و بَدکارێن جنێنان آییئے سرا ایمان آورت و شما اے چیزّ گۆن وتی چمّان دیست، بله اَنگت شما تئوبه نکرت و آییئے سرا ایمان نئیاورت.
اَنچێن کار بکنێت چه آیان پَدّر ببیت که شما په دل چه وتی گناهان پشۆمان بوتگێت. وتی دلا پَهر مبندێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت.
پێسرا دَمِشْکئے شهرئے مردمانی نیاما، رَندا اورشَلیم و یَهودیَهئے سجّهێن هَند و دَمگانی مردمانی کِرّا و گڑا درکئومانی گوَرا هم شتان و اے کُلئو رسێنت که چه وتی گناهان تئوبه بکننت و هُدائے راها پِر بترّنت و چه وتی کاران پَدّر بکننت که هُدائے راهِش گپتگ.