من وتی هُداوندێن هُدائے کِرّا دْوا کرت، گناه مَنِّتنت و گوَشت: ”او هُداوند! او مزن و باکمالێن هُدا! تئو هما هُدا ائے که وتی اَهد و کَرارا پورهَ کنئے و گۆن همایان مِهرَ کنئے که ترا دۆستَ دارنت و تئیی پَرمانانَ منّنت.
من په شمئے گناهانی پشۆمانیا، شمارا گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله هما که چه من و رَند آیگی اِنت، چه من زۆرمندتر اِنت و من آییئے کئوشانی دست گِرگئے لاهک هم نهآن. آ شمارا گۆن پاکێن روه و آسا پاکشۆدیَ دنت.
آ وهدا من هُداوندئے هما هبرانی هئیال و تْرانَگا کپتان که گوَشتگاَتی: ’یَهیایا مردم گۆن آپا پاکشۆدی داتگاَنت، بله شما چه هُدائے پاکێن روها پاکشۆدی دئیگَ بێت.‘
همے آپ شمئے پاکشۆدیئے مِسال و نمونه اِنت که انّون شمارا رَکّێنیت. پاکشۆدی جسم و جانئے زاهری چِلّان پاکَ نکنت، اے په پاکێن وجدان و جَبینا، گۆن هُدایا شمئے دَزبندی اِنت که چه ایسّا مَسیهئے جاه جنَگئے وَسیلها شمارا رسیت،