15 ایسّایا گوَشت: ”انّون بِلّ که اَنچُش ببیت، اے پئیما هُدائے رَزایا سَرجمَ کنێن.“ گڑا آییا مَنِّت و ایسّایی پاکشۆدی دات.
بله یَهیایا جُهد کرت آییا په اے کارا مئیلیت و گوَشتی: ”باید من چه تئیی دستا پاکشۆدی بگران، تئو چۆن منی گوَرا کائے؟“
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.
من په شما مِسالے اێر کرت تانکه هما ڈئولا که من گۆن شما کرت، شما هم هما ڈئولا بکنێت.
اگن منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی مِهرانی ساهگا مانێت، اَنچُش که من وتی پتئے هُکمانی سرا کار کرتگ و آییئے مِهرانی ساهگا نِشتگان.
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
منی دێم دئیۆک گۆن من گۆن اِنت، آییا منا تهنا و اێوَک نکرتگ، چێا که من مُدام هما کارانَ کنان که آییا گَل و شادانَ کننت.“
کَسے که گوَشیت: ”من آییئے اَرواه و جَبینا آن،“ باید اِنت هماییئے راها برئوت.