5 پرێشتگا گۆن جنێنان گوَشت: ”متُرسێت! منَ زانان شما ایسّائے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ.
پدا مردا منا گوَشت: ”متُرس، دانیال! هما ائولی رۆچا که تئو وتی دل په سرپد بئیگ و وتی هُدائے درگاها بێکِبر بئیگا داتگ، تئیی دْوا گۆش دارگ بوتگ و من تئیی هبرانی سئوبا آتکگان.
گوَشتی: ”متُرس، شَرَپمندێن مرد! اێمن باتئے. ڈَڈّ بئے. مُهکم بئے.“ اَنچۆ که آ گۆن من هبر کنگا اَت، من ڈڈتر بوتان و گوَشت: ”منی واجه! گۆن من هبر کن، چێا که تئو منا زۆر بَکشاتگ.“
بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت! برئوێت منی براتان بگوَشێت که جَلیلا برئونت، همۆدا منا گِندنت.“
نِگهپانێن سپاهیگ چه بیمّا لَرزگا لگّتنت و مُردگئے ڈئولا بوتنت.
وَرنایا گوَشت: ”متُرسێت، شما ایسّا ناسِریئے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ. آ زندگ بوتگ، جاهی جتگ و اِدا نهاِنت. بچارێت، اے هما جاگه اِنت که اِدا آییئے جۆن اێر اَت.
پرێشتگا گوَشت: ”او مَریم! متُرس، چێا که هُدائے مِهر و رهمت تئیی همراه اِنت.
جنێنان، چه تُرسا وتی سر جَهل کرت، بله آ دوێنان گوَشت: ”شما چێا آ زندگێنا، مُردگانی نیاما شۆهازَ کنێت؟
بله هُدایا چه مُردگان زندگ کرت و چه مَرکئے رنج و اَزابا رَکّێنت، چێا که نبوتنی اَت مَرک آییا وتی پنجگانی تها بداریت،