4 نِگهپانێن سپاهیگ چه بیمّا لَرزگا لگّتنت و مُردگئے ڈئولا بوتنت.
لرزگِش دلا کپت، دردے ترندێن چۆ که جنێنێئے چِلّگ و زَنکا.
تهنا منِ دانیالا اے شُبێن دیست، منی همراهان ندیست، بله بلاهێن ترسے آیانی جانا کپت و په وتی چێر دئیگا تتکنت.
هما وهدا که جنێن پِر ترّگ و رئوگا اَتنت، لهتێن نِگهپانێن سپاهیگ، دێم په شهرا شت تان دینی پێشوایان چه اے سرگوَستان سهیگ بکننت.
رَنگ و دْرۆشمی گِرۆکئے پئیما دْرپشگا اَت و گُد و پۆشاکی، برپئے ڈئولا اِسپێت اَتنت.
پرێشتگا گۆن جنێنان گوَشت: ”متُرسێت! منَ زانان شما ایسّائے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ.
جێلئے نِگهپانا چِراگے لۆٹت و تچانا بَندیجاهئے تۆکا شت و گۆن درَهگا پولُس و سیلاسئے پادان کپت.
من که دیست، پوره مُردگے بوتان و آییئے پادانی دێما کپتان. وتی راستێن دستی منی سرا اێر کرت و گوَشتی: ”متُرس، من ائولی و آهری آن.