هُدایا گوَشت: ”من گۆن تئو گۆنَ بان. تئو که کئوما زورئے و چه مِسرا درَ کائے، شما همے کۆها هُدائے پرستشا کنێت. و اے یکّ نِشانیے بیت که تئیی راه دئیۆک من آن.“
هما وهدا که ایسّا زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگاَت، آییئے مرید په هلوَت و اِهوتے آتکنت و جُستِش کرت: ”بگوَش بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و تئیی بادشاهیئے آیگ و دنیائے هلاسیئے نشانی، چے اِنت؟“
مرید، په آییئے مِستاگئے شِنگ و تالان کنگا، هر مُلک و شهرا شتنت و هُداوند هم آیانی همراه اَت و گۆن بازێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیان، وتی هبرانی بَرهَکّیای راست و پَدّر کرت.
هما هبران وتی یاتا بیارێت که گوَستگێن زمانگان پێشیگێن پاک و پَلگارتگێن نبیان گوَشتگاَنت، اَنچُش هم مئے هُداوند و رَکّێنۆکئے هُکما شمئے هئیالا بیاران که آییئے کاسِدان شمارا داتگ.