43 اۆست و اُمێتی په هُدا بستگ، اگن هُدایا دۆست اِنت، برَکّێنیتی، چێا که گوَشتگاَتی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“
شما سِتم دیستگێنانی شئوربندیان ریشکندَ کنێت، بله هُدا اِشانی پناهگاه اِنت.
”اَنگت وتی اۆست و اُمێتا په هُدایا بند، بِلّ آ ترا برَکّێنیت، برَکّێنیت اگن ترا دۆستَ داریت.“
بازێنے منی بارئوا گوَشگا اِنت: ”هُدا اِشیا نرَکّێنیت.“ اۆشت...
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
گوَشنت: ”هُدایا یله کرتگ، برئوێن بگرێنی، کسّیَ نرَکّێنیت.“
گوَشتِش: ”او مزنێن پرستشگاهئے کرۆجۆک که گوَشتگِت: ’سئے رۆچا پدا آییا اڈَّ کنان‘. اگن تئو هُدائے چُکّ ائے، گڑا چه سَلیبا اێر آ و وتا برَکّێن.“
هما پئوجی اَپسر و آییئے همراهێن سپاهیگ که ایسّائے پانگ اَتنت، وهدے زمینچَنڈ و اے دگه سرگوَستِش دیستنت، سکّ تُرست و گوَشتِش: ”بێشکّ اے مرد هُدائے چُکّ اَت.“
مردم په سئیل و نِدارگا اۆشتاتگاَتنت و سرۆکانی دیوانئے باسک ریشکند کنانا، گوَشگا اَتنت که ”اِشیا، آ دگه رَکّێنتنت، بله اگن مَسیه اِنت و هُدائے هما گچێن کرتگێن، نون گڑا وتا برَکّێنیت.“
”اگن تئو یَهودیانی بادشاه ائے، گڑا وتا برَکّێن.“
من و پت یکّ اێن.“
گڑا شما هما مردمئے سرا چۆن کُپرئے بُهتاما جنێت که پتا آ گچێن کرتگ و اے جهانا رئوان داتگ؟ آ هم تهنا په اے هبرا که من گوَشتگ: ’هُدائے چُکّ آن.‘
یَهودیان گوَشت: ”مارا شَریَتے هستاِنت که آییئے رِدا، اے مرد الّما کُشگ ببیت، چێا که گوَشتگی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“