35 نون سَلیبئے سرا دْرتکِش، پُچّ و پۆشاکِش وتمانوتا بهر کرتنت و آیانی سرا شرتِش بست که بارێن کئیا برسنت.
کُچکان منی چپّ و چاگرد گپتگ، شِرّ و بدکارانی رُمبا اَنگِرّ آن، منی دست و پادِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگاَنت،
منی پُچّان وتی نیاما بهرَ کننت و جامگئے سرا پالَ جننت.
ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت.
اے هبرئے گوَشگا رَند، وتی دست و پَهناتی آیانا پێش داشتنت. وهدے مُریدان هُداوند دیست، سکّ گَل بوتنت.
آ دگه مُریدان گوَشت: ”ما هُداوند دیستگ.“ بله آییا گوَشت: ”من تانکه آییئے دستانی سرا مێهانی ٹَپّان مگِندان، تانکه وتی لَنکُکا مێهانی ٹَپّان و وتی دستا آییئے کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر مکنان، باوَرَ نکنان.“
نون گۆن تومایا گوَشتی: ”وتی لَنکُکا اِدا بیار، منی دستان بچار، وتی دستا منی کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر کن و چه اِد و رند شکّ مکن، باور کن.“
اے مرد گۆن هُدائے پێشزانتی و گیشّێنتگێن شئورا شمئے دستا دئیگ بوت و شما گۆن بێدینانی کُمکّا سَلیبئے سرا دْرتک و کُشت.
گڑا شما سجّهێن و اِسراییلئے درُستیگێن کئوم بزانێت، اے مرد که دْراه و تئیار شمئے دێما اۆشتاتگ، چه ایسّا مَسیه ناسِریئے نامئے برکتا دْراه بوتگ. شما ایسّا سَلیب کَشّت و کُشت، بله هُدایا چه مُردگانی نیاما زندگ کرت.