31 وهدے کَلاگ و مَلنڈِش هلّێنت، گوَرئے کباهِش کَشّت و آییئے جِندئے گُدِش پدا گوَرا داتنت. رندا دێم په سَلیب کَشّگا برتِش.
درکئومێن مردمانی دستا دئینتی. درکئومێن مردم آییئے سرا ریشکند و مَسکرا کننت، گۆن هئیزران مانَ بندنت و سَلیبئے سرا دْرنجنتی. بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“
گڑا گپت و چه باگا ڈنّ برت و کُشتش.
”شما وشَّ زانێت که دو رۆچا رَند سَرگوَزئے ائییدَ بیت و انسانئے چُکّ په سَلیب کَشّگا گِراێنگَ بیت.“
وهدے کَلاگ و مَلنڈِش هلّێنت، گوَرئے جَمورنگێن کَباهِش کَشّت و آییئے جندئے گُدِش پدا گوَرا داتنت. رندا، دێم په سَلیب کَشّگا برتِش.
آهِرا، پیلاتوسا ایسّا پئوجیانی دستا دات که سَلیب کشّگ ببیت. گڑا آیان ایسّا برت.
رَندا گۆن وتی مُریدا گوَشتی: ”اے تئیی مات اِنت.“ آ مُریدا چه هما وهدا مَریَم برت و وتی لۆگا داشت.
کَشّان کنان، چه شهرا ڈنّ، در کرت و سِنگسار کنگِش بِندات کرت. هما مردمان که آییئے سرا درۆگێن شاهدی داتگاَت، وتی شال و کباه چه گوَرا در کرت و شاوول نامێن مردێئے کِرّا اێر کرتنت.