29 چه ڈَنگر و کُنٹگان تاجے جۆڑێنت و آییئے سرا اێر کرت، لَٹّے راستێن دستا دات و په کَلاگ و ریشکند، آییئے دێما کۆنڈان کپتنت و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، او یَهودیانی بادشاه!“
چیا که په تئییگی منا سُبکَّ کننت و منی دێم چه شرما پۆشێنگ بوتگ.
درکئومێن مردمانی دستا دئینتی. درکئومێن مردم آییئے سرا ریشکند و مَسکرا کننت، گۆن هئیزران مانَ بندنت و سَلیبئے سرا دْرنجنتی. بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“
گڑا یَهودا تچکاتچک ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او استاد! سلام و دْرۆت!“ رندا ایسّایی چُکِّت.
ایسّائے سربرا، سَلیبئے دارئے سرا، مئیارنامگے دْرَتکِش که آییئے سرا نبشتگاَت: ”اے یَهودیانی بادشاه، ایسّا اِنت.“
آیان، بادشاهی جَمورنگێن کَباهے ایسّائے گوَرا دات، چه ڈَنگر و کُنٹگان تاجے جۆڑێنت و آییئے سرا اێر کرت.
گۆن کَلاگ و ریشکندے، شرپ و اِزّت دات و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، و یَهودیانی بادشاه!“