49 گڑا یَهودا تچکاتچک ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او استاد! سلام و دْرۆت!“ رندا ایسّایی چُکِّت.
نون پتا گوَشت: ”منی چُکّ! اِدا بیا و منا بچُکّ.“
بازارانی تَرّ و گَردئے وهدا لۆٹنت که مردم آیان وشّاتک و دْرَهبات بگوَشنت و ’رَبّی‘ تئوار بکننت.
بله مئیلێت مردم شمارا ’استاد‘ بگوَشنت، چێا که شمارا تهنا یکّ استادے هست و سجّهێن یکدومیئے برات اێت.
گڑا یَهودایا، هما که ایسّایی دْرۆهگی اَت، گوَشت: ”او استاد! من وه نهآن، نه؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو وت گوَشت.“
ایسّائے درۆهۆکا آیانا اے نشانی داتگاَت: ”هماییا که منَ چُکّان، ایسّا هما اِنت. آییا دَزگیر کنێت.“
گۆن کَلاگ و ریشکندے، شرپ و اِزّت دات و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، و یَهودیانی بادشاه!“
تئو منا نچُکّت، بله اے جنێن چه منی رَسگا تان اے وهدی، یکپئیما منی پادان چُکّگا اِنت.
ایسّائے کِرّا شت و آتکنت و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، او یَهودیانی بادشاه!“ شَهماتِش هم جت.
اے نیاما مُریدان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت و گوَشت: ”او استاد! چیزّے بوَر.“
سجّهێن براتان په پاکدِلی بچُکّێت و سَلام سر کنێت.