37 زِبْدیئے دوێن چُکّ و پِتْرُسی وتی همراه کرتنت. اَناگت یکّ مزنێن اندۆه و بێتاهیریے آییئے جسم و جانا نِشت.
شش رۆچا رَند، ایسّایا پِتْرُس، آکوب و آییئے برات یوهَنّا، همراه کرتنت و یکّ بُرزێن کۆهێئے سرا برتنت که اۆدا دگه کَسّ مبیت.
همے وهدا زِبْدیئے چُکّانی مات، وتی چُکّانی همراهیا ایسّائے کِرّا آتک، آییئے پادان کپت و لۆٹتی که په مِنّتگیری چیزّے بگوَشیت.
وهدے ایسّا جَلیلئے مَزَنگوَرمئے لَمبا گام جنَگا اَت، دو براتی دیست، یکّے شَمون اَت که پَنّامی پِتْرُس اَت و دومی آییئے برات اَنْدْریاس اَت. آیانی کار ماهیگیری اَت و آ وهدا په ماهیگیریا وتی دام و ماهۆران گوَرما چێر گێجگا اَتنت.
وهدے کمّے دێما شت، دگه دو برات، آکوب و یوهَنّایی دیستنت که زِبْدیئے چُکّ اَتنت. بۆجیگئے تها گۆن وتی پت زِبْدیا نِشتگاَتنت و وتی ماهۆران سْراچگ و شَرّ کنگا اَتنت. ایسّایا آ لۆٹتنت.
چه پِتْرُس، آکوب و آییئے برات یوهَنّایا اَبێد، دگه هچکَسا همراهیئے اِجازتی ندات.
آ، یکّ گران و جانسۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت.
انّون منی دل پرێشان اِنت، من چے بگوَشان؟ بارێن بگوَشان: ’او منی پت! منا چه اے دمان و ساهتا برَکّێن‘؟ نه، هبر اِش اِنت که منی آیگئے مُراد و مکسد همے دمان و ساهت بوتگ.