16 چه هما وهدا و رَند، یَهودا په ایسّائے آیانی دستا دئیگا گوَم و گێگێن وهد و مۆهێئے شۆهازا اَت.
گوَشتی: ”اگن من ایسّایا شمئے دستا بدئیان، شما منا چے دئیێت؟“ آیان سی نُگرهێن کُرش هساب کرت و آییئے دستا دات.
بێهُمیرێن نگنئے ائییدئے ائولی رۆچا، مریدان چه ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے، سَرگوَزئے ائییدئے شامئے تئیاریا کجا بکنێن که تئو بوَرئےای؟“
آ چه یَهودائے هبرئے اِشکنگا باز وشّ بوتنت و لبزِش کرت آییا چیزّے زَرّ بدئینت. نون، یَهودا گوَم و گێگێن وهد و مۆهێئے شۆهازا اَت که ایسّایا آیانی دستا بدنت.
یَهودایا مَنِّت و نون گوَم و گێگێن وهد و مۆهێئے شۆهازا اَت که چه مردمانی مُچّیا دور، ایسّایا آیانی دستا بدنت.
بله وهدے پولُسا هَکّ و اِنساپ، پهرێزکاری و جُست و پُرسئے آیۆکێن رۆچئے بارئوا هبر کرت، گڑا پیلیکْسا تُرست و گوَشتی: ”انّون تئو برئو، وهدے دَزگٹّ نبوتان، ترا پدا لۆٹان.“