13 شمارا راستێنَ گوَشان، سجّهێن دنیایا، هر کُنڈے که منی وشّێن مِستاگ جار جنَگَ بیت، اے جنێن و اِشیئے کار هم یات کنگَ بیت.“
چێا که آ هچبر لرزێنَگَ نبیت، پهرێزکارێن مردمے تان اَبد یات کنگَ بیت.
هُدائے بادشاهیئے مِستاگئے جار، سجّهێن دنیایا جنَگَ بیت، تان په سجّهێن کئومان شاهدیے ببیت، گڑا دنیائے هلاسی سرَ رسیت.
پمێشکا، برئوێت سجّهێن کئومان منی مرید بکنێت، پت و چُکّ و پاکێن روهئے ناما پاکشۆدی بدئیێت و
بله پێسرا باید اِنت که منی وشّێن مِستاگ په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت.
شمارا راستێنَ گوَشان، سجّهێن دنیایا، هر کُنڈے که منی وشّێن مِستاگ جار جنَگَ بیت، اے جنێن و اِشیئے کار هم یات کنگَ بیت.“
گۆن آیان گوَشتی: ”شما دنیائے سجّهێن کئومانی کِرّا برئوێت و وشّێن مِستاگا سر کنێت.
آییئے نامئے سرا، تئوبه و گناهانی پهِلّی باید په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت. اے کارئے بُنگێج چه اورشَلیما بیت.
کُرنیلیوسا گۆن تُرسے پرێشتگئے نێمگا چمّ سکّ داتنت و گوَشتی: ”جی واجه! چے گوَشئے؟“ پرێشتگا پَسّئو دات: ”تئیی دْوا و هئیرات یاتمانێن سئوگاتے که هُدائے بارگاها رَستگ.
بله نون جُستَ کنان: ”آیان نهاِشکتگ؟“ اَلّم اِشکتگِش، پرچا که: ”آیانی تئوار سجّهێن دنیایا شتگ و آیانی هبر جهانئے گُڈّی مرز و سیمسران سر بوتگاَنت.“
آییا اے کار، چه نشانی و مۆجزهانی واک و کدرتا، گۆن هُدائے روهئے زۆرا کرتگاَنت. گڑا چه اورشَلیما بگر تان ایلیریکومئے دَمگا، من سجّهێن راها تَرّ و گَرد کرتگ و مَسیهئے وشّێن مِستاگ په سَرجمی جار جتگ.
آییا په سجّهێن مردمانی مۆکگا وتا نَدر کرت. اے گپّئے شاهدی وتی وهدا دئیگ بوت.
پدا من دگه پرێشتگے دیست، آسمانئے نیاما بال اَت. اَبدی وشّێن مِستاگے گۆن اَتی که په زمینئے سرئے نِشتگێنان، په هر کئوم، کَبیله، زبان و راجا جاری بجنت.