44 گڑا آ هم جُستَ کننت: ’او واجه! ما کدی ترا شدیگ، تُنّیگ، دَرپَدَر، جاندر، نادْراه یا بندیگ دیستگ و تئیی هِزمت نکرتگ؟‘
اگن کَسے پئیگمبرێا پمێشکا وشّاتکَ کنت و شرپَ دنت که آ هُدائے راه داتگێن اِنت، آییا پئیگمبرێئے مُزَّ رسیت. همے ڈئولا، کَسے که پهرێزکار و راستێن مردمێا په آییئے پهرێزکاریا شرپ بدنت، آییا هم پهرێزکارێن مردمێئے مُزَّ رسیت.
درپَدَر اَتان لۆگا نبرت، جاندر اَتان پۆشاک گوَرا ندات، نادْراه یا بندیگ اَتان و منۆ هالپُرسی نکرت.‘
گڑا بادشاه آیان اے ڈئولا پَسّئوَ دنت: ’باور کنێت، وهدے شما گۆن منی هچّ کَسترێنێا اے ڈئولێن کار نکرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم نکرتگ.‘
بَهتاور اَنت هما که هَکّ و اِنساپئے شدیگ و تُنّیگ اَنت، چێا که آ سێرَ بنت.
وهدے آ رۆچَ کئیت بازێنے منا گوَشیت: ’هُداوند، او هُداوند! ما گۆن تئیی ناما پئیگمبری نکرتگ؟ گۆن تئیی ناما چه مردمان جِنّ نکَشّتگاَنت و گۆن تئیی ناما بازێن اَجَبێن کار پێش نداشتگ؟‘
نون شَریَتئے زانۆگرا په اے سئوَبا که پێش بداریت آییا شَرّێن جُستے کرتگ، چه ایسّایا پدا جُست کرت: ”گڑا، منی همساهگ کئے اِنت؟“