36 جاندَر اَتان، منا پۆشاکۆ دات. نادْراه اَتان، منی هالپُرسیاۆ کرت. بندیگ اَتان، منی گِندگا آتکێت.‘
گڑا هما پهرێزکارێن مردم چه بادشاها جُستَ کننت: ’او واجه! ما کدی ترا شدیگ دیستگ و ورگ داتگ، تُنّیگ دیستگ و آپ داتگ.
درپَدَر اَتان لۆگا نبرت، جاندر اَتان پۆشاک گوَرا ندات، نادْراه یا بندیگ اَتان و منۆ هالپُرسی نکرت.‘
آییا پَسّئو دات: ”اگن کَسێا دو جامگ هست، یکّێا هما کَسا بدنت که آییا هچّ نێست و اگن کَسێئے کِرّا وَرد و وراک هست، آیان هم بهر بکنت.“
من شمارا دروَر و نمونه پێش کرتگ که شما هم منی ڈئولا وتی دستان کار ببندێت و کار بکنێت و وار و بَزّگان کُمکّ بدئیێت. شما چه هُداوندێن ایسّائے اے هبران بێتْرانگ مبێت و مشمۆشێت که آییا گوَشت: ’چه زورگا، دئیگ بَهتاورتر اِنت.‘“
هما هُدادۆستی که مئے هُداێن پت، پاک و بےائیبیَ زانت: ”سکّیانی وهدا جنۆزام و چۆرئوانی دستا گِرگ“ و ”وتا چه اے دنیائے گَندگیان پاک دارگ“ اِنت.