8 بله اے سجّهێن، تهنا زَنک و زایگئے دردانی بِندات اِنت.
یکّ کئومے دگه کئومێئے سرا و یکّ هکومتے دگه هکومتێئے سرا پادَ کئیت. بازێن مُلک و جاگهان زمینچَنڈَ بیت و کَهتَ کپیت. اے، تهنا زَنک و زایگئے دردانی بِندات اِنت.
بله چه اے سجّهێنان و پێسر، شمارا گرنت و په شما جئور و آزارَ کننت، کَنیسَه و جێلانَ برنت و بندیگَ کننت. په منی نامئے سئوَبا شمارا بادشاه و هاکمانی دێما برنت و پێشَ کننت.
هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
نون شما، او زرّ و مالئے واجهان، بگرێوێت و زاری کنێت، چێا که تهارێن رۆچ دێم په شما پێداک اَنت.