3 پمێشکا هرچے که شمارا تالیمَ دئینت، آیانی هبران بمَنّێت و آ هبرانی رَندگیریا بکنێت، بله آیانی ڈئولا مبێت، پرچا که هرچے آ تالیمَ دئینت، وت آ ڈئولا نکننت.
اگن هُدا ترا بپرماییت و تئو اَنچۆ بکنئے، گڑا اے بارا زرتَ کنئے و سجّهێن مردم په سلامتی و اێمنی وتی لۆگانَ رئونت.“
گڑا دومی بَچّئے کِرّا شت و همے ڈئولا گوَشتی. بَچّا پَسّئو دات: ’جی هئو، منی واجه! منَ رئوان،‘ بله نشُت.
”شَریَتئے زانۆگر و پَریسی، موسّائے جاها نِشتگاَنت.
اَنچێن گرانێن بارَ بندنت و مردمانی کۆپگا لَڈَّنت که چست کنگَ نبنت، بله وت په آیانی چست کنگا لَنکُک و مۆردانگے هم نسُرێننت.
پِتْرُس و آ دگه کاسِدان پَسّئو دات: ”باید اِنت چه انسانان گێشتر، هُدائے مَنّۆک ببێن.“
هرکَس وتا هکومتئے چێردست بمَنّیت، پرچا که چه هُدائے نادێنتگێنا اَبێد، هچّ واک و اِهتیارے نێست و هر واک و کدرتے که هست، هُدایا نادێنتگ.
زاهرا هُداتُرسَ بنت بله هما زۆر و واکا نمنّنت که آیان په راستی هُداتُرسَ کنت. ترا گۆن چُشێن مردمان هچّ کار مبیت.
اے مردمَ گوَشنت که ما هُدایا زانێن، بله آیانی کار پێشَ دارنت که آییا نزاننت. چُشێن مردم بَژّناک اَنت، ناپرمان اَنت و هچّ شرّێن کارئے کابِل نهاَنت.