9 پمێشکا برئوێت چارراهانی سرا هرکَسا که گِندێت، آیان منی مهمانیا بیارێت.‘
گوَشتِش: ’مارا هچکَسا کار نداتگ.‘ باگئے هُدابُندا گوَشت: ’شما هم برئوێت و باگا کار کنێت.‘
بادشاهئے گُلام شتنت و شَرّ و گَندگ، هرکَسِش که دیست، سجّهێنِش یکجاه کرت و آورتنت و آرۆسئے تالار چه مهمانا پُرّ بوت.
گڑا گۆن وتی گُلامان گوَشتی: ’آرۆسئے مهمانی تئیار اِنت، بله هما که لۆٹگ بوتگاَتنت، آیگئے لاهک نهاتنت.
آییئے نامئے سرا، تئوبه و گناهانی پهِلّی باید په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت. اے کارئے بُنگێج چه اورشَلیما بیت.
هُداوندا مارا همے هُکم داتگ که: ’من ترا درکئومانی نور و رُژن کرتگ، که تئو رَکّێنگ و نِجاتا، تان دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران برسێنئے.‘“
پاکێن روه و بانۆرَ گوَشنت: ”بیا.“ هما که اِشکنت، بِلّ گوَشیت ”بیا.“ هما که تُنّیگ اِنت، بِلّ کئیت، هما که لۆٹۆک اِنت بِلّ چه زِنداپا مُپت و بے زرّا زوریت.