37 ایسّایا پَسّئو دات: ”وتی هُداوندێن هُدایا په دل، گۆن سجّهێن جان و ساه و گۆن سجّهێن پَهم و پِگرا دۆست بدار.
”او استاد! شَریَتئے مسترێن هُکم کجام اِنت؟“
چه سجّهێنان مسترێن و ائولی هُکم همِش اِنت.
آییا په دل، گۆن سجّهێن پَهم و پِگر و سَرجمێن وس و واکا دۆست دارگ و همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر کنگ چه سجّهێن هئیراتیێن سۆچَگی تُهپه و سجّهێن کُربانیگان شرتر اِنت.“
آییا پَسّئو دات: ”وتی هُداوندێن هُدایا، په دل، گۆن سجّهێن جان و ساه، گۆن سجّهێن وس و واک و گۆن سجّهێن پَهم و پِگرا، دۆست بدار و همساهگا هم وتی جندئے پئیما مِهر بکن.“
هما پِگر و هئیال هُدائے دژمن اِنت که مهاری گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اِنت. آ وتا هُدائے شَریَتئے دستا ندنت، اے کارا کرت هم نکنت.
ما اے هُکم چه هماییا گپتگ که گوَشیت: ”هرکَس که گۆن هُدایا مِهرَ کنت، باید اِنت گۆن وتی براتا هم مِهر بکنت.“