24 ”او استاد! موسّایا گوَشتگ: ’اگن کَسے بے پُشپَدا بمریت، باید اِنت آییئے برات گۆن آییئے جنۆزاما سور بکنت، تان په وتی براتا رَند و راهے بِلّیت.‘
گڑا یَهودایا گۆن وتی نِشار تامارا گوَشت: ”تانکه منی چُکّ شێلا کَسان اِنت، وتی پتئے لۆگا جنۆزامی بنند.“ آییا وتی دلا هئیال کرت: ”چُش مبیت که شێلا هم وتی براتانی پئیما بمریت.“ گڑا تامار شت و وتی پتئے لۆگا نِشت.
گڑا یَهودایا گۆن اۆنانا گوَشت: ”وتی براتئے جَنۆزاما بگر و گۆن آییا یکجاه بئے. وتی براتی پَرزا پوره کن و په وتی براتا پَدرێچے پێدا کن،“
نون لهتێن شاگردِش گۆن هیرودیانی همراهیا آییئے کِرّا رئوان دات تان بگوَشنت: ”او استاد! ما زانێن که تئو تچک و راستێن مردمے ائے و هُدائے راها په راستیا سۆجَ دئیئے و هچکَسێئے نێمگا نگرئے، چێا که سجّهێنان په یکّ چمّێا چارئے.
مئے نێمگا هپت برات هستاَت. ائولی براتا سور کرت، بے چُکّا مُرت و وتی جنی په آ دگه براتا اِشت.
”او استاد! شَریَتئے مسترێن هُکم کجام اِنت؟“
هما که منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشنت، په آ سجّهێنان آسمانی بادشاهیئے دروازگ پَچَ نبیت، تهنا هما شتَ کنت که منی آسمانی پتئے واهگ و رزائے سرا کارَ کنت.
جُستِش کرت: ”او استاد! موسّایا په ما نبشتگ: اگن کَسێئے سور کرتگێن براتے بے چُکّا بمریت و جنۆزامی زندگ ببیت، گڑا آییئے برات باید اِنت گۆن آ جنۆزاما سور بکنت تانکه چُکّ و رَند و راهے په وتی براتا بِلّیت.
نون تئو بگوَش، آهِرتئے رۆچا، اے جنێن، کجام براتئیگَ بیت، چێا که هر هپتێن براتان باریگ باریگا گۆن آییا سور کرتگاَت.“
وهدے شما منی هبرانی سرا کارَ نکنێت، گڑا چێا منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشێت؟