9 ایسّائے پێشرُمب و پدرُمبێن مردم، کوکّار کنانا گوَشگا اَتنت: ”هوشیانا، او داوود بادشاهئے چُکّ! مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت، هوشیانا، بُرزین اَرشا.“
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چه آسمانان هُداوندا بنازێنێت، برزێن جاگهان آییا ستا کنێت.
وهدے ایسّا اورشَلیما رَست گڑا شۆر و وَلوَلَهے مَچِّت. شهرئے مردم جُستا اَتنت که ”اے کئے اِنت؟“
وهدے مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگران ایسّائے مۆجزه و اَجِکّایی دیستنت و اے هم دیستِش که پرستشگاها کَسانێن چُکّ په کوکّار ”هوشیانا، او داوود بادشاهئے چُکّ“ گوَشگا اَنت، باز نئوَشّ بوتنت و
شمارا گوَشان، دگه برے منا نگِندێت تان آ وهدا که وتی زبانا بگوَشێت: ’مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت.‘“
ایسّا چه اۆدا راه گپت، راها دو کۆر گْوانک جنان آییئے رندا کپت و گوَشتِش: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
نون شمئے لۆگئے آکبت، شمئے وتی دستا یله دئیگَ بیت. شمارا گوَشان دگه برے منا نگندێت تان آ وهدا که چه وتی زبانا بگوَشێت: ’مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت!‘“
”شان و شئوکت بُرزێن اَرشئے هُدایا بات و زمینئے سرا سُهل و اێمنی په هما مردمان بات که هُدا چه آیان وشّ و وَشنۆد اِنت.“