45 وهدے مزنێن دینی پێشوا و پَریسیان ایسّائے مِسال اِشکتنت، سرپد بوتنت که آ، همایانی بارئوا هبر کنگا اَت.
انسانئے اَرزش چه مێشا باز گێشتر اِنت. پمێشکا شَبَّتئے رۆچا نێکی کنگ رئوا اِنت.“
گڑا آییا مردم گۆن دَروَر و مِسالان بازێن درس و سَبکّے داتنت. گوَشتی: ”یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت،
کَسے که همے سِنگئے سرا کپیت، ٹُکّر ٹُکّرَ بیت و کَسے که سِنگ آییئے سرا کپیت، هورتَ بیت.“
لۆٹتِش ایسّایا دَزگیر بکننت، بله چه مردمانَ تُرستِش، چێا که مردمانی چمّا ایسّا پئیگمبرے اَت.
اے هبرانی سرا شَریَتئے کازیێا گوَشت: ”او استاد! تئو گۆن وتی اے هبران، مارا هم بےاِزّت کنگا ائے.“
شَریَتئے زانۆگر و مزنێن دینی پێشوایان زانت که ایسّایا اے مِسال همایانی بارئوا آورتگ. پمێشکا، شئورِش کرت هما دمانا ایسّایا بگرنت، بله چه مردمانَ تُرستِش.