34 وهدے انگورئے مۆسم بوت، په وتی بهرئے گرَگا، هِزمتکاری زمانزورێن باگپانانی کِرّا راه داتنت.
باگپانان آییئے هِزمتکار گپتنت، یکّے لَٹّ و کُٹِّش کرت، دومی هم جت و کُشت و سئیمیاِش سِنگسار کرت.
بله وهدے باگپانان آییئے چُکّ دیست، وتمانوتا گوَشتِش: ’باگئے میراسدار همِش اِنت، بیاێت بکُشێنی تان اِشیئے مِلک و میراسئے هُدابُند وت ببێن.‘
نون وهدے انگورئے باگئے هُدابندَ کئیت، گۆن اے باگپانان چے کنت؟“
آیان پَسّئو دات: ”آ، اے بَدکِردێن باگپانان گار و بێگواهَ کنت و باگا دگه باگپانانی دستا دنت که آییئے بهرا په وهدَ دئینت.“
گُلامی لۆٹتگێن مهمانانی رندا راه داتنت، بله آیانی دلا نلۆٹت بیاینت.
ایسّایا، رَندا گۆن مِسال و دَروَر وتی هبر گۆن آیان بُنگێج کرت و گوَشتی: ”مردێا انگوری باگے اَڈّ کرت. آییئے چپّ و چاگردا پَلّ و پَسیلی بست، په انگورانی شیرگئے گِرگا کَلّ و کُمبے جۆڑی کرت و په نِگهپانیا یکّ بُرجے هم بستی. رَندا باگی په کُنندهکاری و زمان لهتێن باگپانئے دستا دات و وت سپرێا شت.
بله باگپانان وتمانوتا گوَشت: ’باگئے میراسدار همِش اِنت، بیاێت اِشیا هم کُشێن، تانکه مِلک و میراس مئے ببنت.‘
ایسّایا جُست کرت: ”نون شمئے گُمانا باگئے هُدابُند چے کنت؟ آ کئیت، باگپانانَ کُشیت و باگا دگه باگپانانی دستا دنت.
رَندا، ایسّایا په مردمان اے مِسال آورت: ”مردێا انگوری باگے اَڈّ کرت و په کُنندهکاری و زمان، لهتێن باگپانئے دستا دات و وت دْراجێن سپرێا شت.