5 گڑا آ شتنت. پدا نێمرۆچا و دێم په بێگاها ڈنّا در آتک و اَنچُشی کرت.
گوَشتی: ’شما هم برئوێت منی باگا کار کنێت. هرچے که شمئے هَکَّ بیت، شمارا دئیان.‘
رۆنندئے نزّیکّا پدا در آتک و دیستی دگه لهتێن مردم اۆشتاتگ، چه آیان جُستی کرت: ’چیا شما سجّهێن رۆچا بێکارا اۆشتاتگێت؟‘
نێمرۆچا بگر تان بێگاهئے سئیا، سجّهێن مُلک اَناگت تهار بوت.
گوَشتی: ”بیاێت و بچارێت.“ گڑا دوێن گۆن ایسّایا آتکنت و دیستِش که کجا نِشتگ و آ رۆچِش گۆن آییا گوازێنت. بێگاهئے وهد اَت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”رۆچئے رُژنایی دوازده ساهت نهاِنت؟ کَسے که رۆچا راهَ رئوت، ٹَگلَ نئوارت چێا که جهانئے رُژنا گندیت.
آکوبئے چات همۆدا اَت. ایسّا سپرا بوتگاَت و دَمی برتگاَت. همے چاتئے کِرّا نِشت. نێمرۆچئے وهد اَت.
یکّ رۆچے نێمرۆچا رَند، کِساس ساهت سئیا، هُدائے پرێشتگے په شُبێن و اِلهامی دیست که نزّیکّ آتک و گوَشتی: ”او کُرنیلیوس!“
دومی رۆچا، وهدے هر سئے راها اَتنت و یاپائے نزّیکّا رَستنت، هما وهدا نێمرۆچا پِتْرُس په دْوا کنگا لۆگئے سرا سر کپت.
یکّ رۆچے، نُهمی ساهتئے زِگر و دْوائے وهدا، پِتْرُس و یوهَنّا مزنێن پرستشگاها رئوگا اَتنت.