34 ایسّایا آیانی سرا بَزّگ بوت، دَستی چمّان پِر مُشتنت و هما دمانا بینا بوتنت و ایسّائے رَندا گۆن کپت و شتنت.
بزّگ بئیگا پێسر، چه راستێن راها ٹگل وران اتان، بله نون تئیی هبرئے رندگیر آن.
شرّ بوت که سکّی و سۆریانی تها کپتان که تئیی هُکمان در برت بکنان.
هُداوند مهربان و رهم کنۆک اِنت، هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهری باز اِنت.
ایسّا که چه بۆجیگا اێر کپت و مردمانی مزنێن مُچّیای دیست، آیانی سرا بَزّگی بوت و سجّهێن نادْراهی دْراه کرتنت.
ایسّایا وتی مرید لۆٹت و گوَشتنت: ”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت، سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست. گۆن شدیگێن لاپا اِشان رُکست کنگَ نلۆٹان، چۆ مبیت که راها بتُسنت و بکپنت.“
آیان پَسّئو دات: ”او هُداوند! مئے چمّان رُژنا کن.“
وهدے اورشَلیمئے نزّیکّا آتکنت و زئیتونئے کۆهئے دامُنا بئیتپاجیئے مێتگا رَستنت، ایسّایا دو مرید رئوان دات و
ایسّایا وتی دست آییئے دستئے سرا پِر مُشت، تَپی سِست، آ پاد آتک و ایسّائے هِزمت کنگا لگّت.
گڑا ایسّایا وتی دست آیانی چمّانی سرا پِر مُشت و گوَشتی: ”هما ڈئولا که شما باور کرتگ، گۆن شما هما ڈئولا ببیت.“
آییا که مردمانی مُچّی دیستنت آیانی سرا بَزّگی بوت، چێا که آ بێشپانکێن پسانی ڈئولا، پرێشان و بێوس اَتنت.
ایسّایا آ مرد چه مردمانی مُچّیا یکّ کِرّے برت و لَنکُکی آییئے گۆشان مان کرتنت. رندا آییئے زبانئے سرا لِبزی پِر مُشت.
هما دمانا کۆر بینا بوت، هُدایا سِپَت و سنا کنان، ایسّائے همراهیا رهادگ بوت. مردمان که چُش دیست، آیان هم هُدائے شُگر گپت.
بله ایسّایا گوَشت: ”بَسّ اِنت! دست بدارێت!“ آییئے گۆشا دستی پِر مُشت و دْراهی کرت.
وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“
ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگاَنت.‘
نێٹ، شما سجّهێن یکدل و همدرد ببێت، گۆن یکدومیا مِهر بکنێت، نَرمدل و بێکِبر ببێت.