30 آیانی راهئے سرا نِشتگێن دو کۆرا اِشکت که ایسّا چه اۆدا گوَزگا اِنت، کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
هُداوند کۆرانی چمّان پچَ کنت، هُداوند همایان چستَ کنت که لگَتمال اَنت، هُداوند پهرێزکاران دۆستَ داریت،
تُهمانی چَنڈگئے وهدا کَمُّکے تُهم راهئے سرا رِتک و بالی مُرگان چِت و وارتنت.
کَنهانی جنێنے که همۆدئے مردمے اَت آتک و کوکّاری کرت: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات. پلیتێن روهے منی جنکّا سکّ آزارَ دنت.“
مردمان آ هَکّل داتنت و گوَشتِش: ”بێتئوار بێت،“ بله آیان گێشتر کوکّار کرت: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها، بازێن کۆر و لَنگ ایسّائے کِرّا آتکنت و آییا دْراه کرتنت.
ایسّائے پێشرُمب و پدرُمبێن مردم، کوکّار کنانا گوَشگا اَتنت: ”هوشیانا، او داوود بادشاهئے چُکّ! مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت، هوشیانا، بُرزین اَرشا.“
”مَسیهئے بارئوا شما چے گوَشێت؟ آ کئیی چُکّ اِنت؟“ آیان پَسّئو دات: ”داوود بادشاهئے چُکّ اِنت.“
گڑا، اَریهائے شهرا آتکنت. وهدے ایسّا گۆن وتی مرید و دگه بازێن مردمانی همراهیا، چه اَریهایا در کپگا اَت، راهئے سرا، یکّ کۆرێن پِنڈۆکے نِشتگاَت که نامی بارتیماووس اَت و تیماووسئے چُکّ اَت.
”هُداوندئے روه منی سرا اِنت، آییا منا رۆگن پِر مُشتگ تانکه وار و نێزگاران وشّێن مِستاگے برسێنان، منا دێمی داتگ که بندیگ و اَسیران آزاتیئے بشارتا بدئیان و په کۆران بیناییئے مِستاگا برسێنان، زُلم دیستگێنان برَکّێنان و
هما وهدا، ایسّا بازێن ناجۆڑ و نادْراهان دْراه کنگا اَت، چه جِنّیان، پلیتێن روهان کَشّگا اَت و بازێن کۆرانی چمّان، رُژنایی بَکشگا اَت.
بله آ پئیگمبرے اَت و زانتگاَتی هُدایا سئوگند وارتگ و کئول کرتگ که چه آییئے نَسلا یکّێا، آییئے بادشاهیئے تَهتئے سرا نادێنیت.