13 باگئے هُدابُندا گۆن یکّێا گوَشت: ’او منی سنگت! من گۆن تئو ناهَکّی نکرتگ. تئو وت گۆن من رۆچے یکّ دینارێا نمَنِّتگ؟
چه تئیی دستا چُشێن کارے مبات که پهرێزکارا گۆن بدکارا هۆر بکُشئے و پهرێزکار و بَدکارا یکّێن چمّا بِچارئے. سجّهێن جهانئے دادرس په هَکّ و اِنساپ کارَ نکنت؟“
پمێشکا همینچُک که تئیی هَکّ اِنت بزور و برئو. اے منی تَب اِنت که هرچے ترا دئیان، همینچُک چه تئو رَند آتکگێن کارندهان هم بدئیان.
آییا، رۆچمُزّ یکّ دینارے گیشّێنت و کارِنده په کارا باگا رئوان داتنت.
بادشاها چه آییا جُست کرت: ’همبل! بے سوری پۆشاکا، تئو چۆن تۆکا پترتگئے؟‘ بله آییا هچّ پَسّئو دات نکرت.
ایسّایا گوَشت، ”او همبل! په هما کارا که آتکگئے، بکنی.“ گڑا دێما آتکنت، ایسّااِش گپت و دَزگیر کرت.
بله، او اِنسان! په راستی تئو کئے ائے که گۆن هُدایا یکّ و دو بکنئے؟ اے شَرّێن هبرے که اڈّ کرتگێنے وتی اَڈّ کنۆکا بگوَشیت: ”چیا منا اے پئیما اڈِّت کرتگ؟“