20 وَرناێن مردا گۆن ایسّایا گوَشت: ”اے سجّهێن من کرتگاَنت. دگه کجام کار پَشت کپتگ؟“
وتی پت و ماتا اِزَّت بدئے، گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”اگن لۆٹئے تمانێن انسانے ببئے، برئو وتی سجّهێن مال و هستیا بها کن و زَرّان گریب و نێزگارێن مردمانی سرا بهر کن، اے پئیما ترا آسمانی گنجے رسیت. گڑا بیا و منی رَندگیریا بکن.“
چُکّا پتئے مِنّتگیریئے پَسّئوا گوَشت: ’وتی دلا بچار، من اینچک سالا تئیی کِرّا گُلامێئے ڈئولا کار کرتگ، هچبر چه تئیی هُکما در نبوتگان و تئو منا یکّ شِنِکّے هم نداتگ که گۆن وتی دۆست و همبلان شادهی بکنان.
من شمارا گوَشان، همے ڈئولا په یکّ پشۆمانێن گُنهکارێا آسمانا مزنێن جشنے گِرگَ بیت، بله په نئود و نُه پهرێزکارا که آیان پشۆمانی درکار نهاِنت چُشێن جشنے گِرگَ نبیت.
آیان که بار بار جست کرت ایسّایا سر چست کرت و گوَشتی: ”ائولی سِنگا هما بجنت که وت هچّ گناهی نکرتگ.“
یکّ وهدے من چه شَریَتا ڈنّ زِندَ گوازێنت، بله اَنچُش که شَریَتئے هُکم آتک، گناه زِندگ بوت و من مُرتان.
گڑا، شَریَت مئے سَرپرست بوتگ که مارا تان مَسیها سر بکنت، تانکه ما ایمانئے سئوَبا بێگناه و بێمئیار هِساب ببێن.
اگن دینی جۆش و گئیرتئے گپّ اِنت، من کلیسا آزار داتگ و اگن شَریَتئے هسابا پَهرێزکاریئے گپّ اِنت، بےائیب بوتگان.