32 گڑا هُدابُندا آ گُلام لۆٹت و گوَشتی: ’او رَدکارێن گُلام! من وام ترا پمێشکا بَکشتنت که تئو گۆن من باز مِنَّت و زاری کرت.
هُدابُندا گُلامئے سرا بَزّگ بوت، چه آ وامان سر گوَست و آزاتی کرت.
اے دگه گُلام چه اے سرگوَستئے گِندگا باز دلرنج بوتنت و سجّهێن هال و هبرِش په وتی هُدابُندا سر کرت.
اَنچُش که منا تئیی سرا بَزّگ بوتگاَت، ترا هم باید وتی وامدارئے سرا بَزّگ بوتێن.‘
آییئے هُدابُندا پَسّئو دات: ’او نابود و بێکارێن گُلام! وهدے تئو زانت من نکِشتگێنَ رُنان و اۆدا که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگُن، مُچَّ کنان و بران،
بادشاها گوَشت: ’او بێکارێن گُلام! من ترا چه تئیی جندئے هبران مئیاریگَ کنان، تئو زانت من تْرندێن مردمے آن، اێر نکرتگێن چیزّان وتیگَ کنان و نکِشتگێنَ رُنان.
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
چێا که آ مردم که مِهر و رهمَ نکننت، آیانی دادرسی په بێرَهمیَ بیت. بله مِهر و رهم، دادرسیئے سرا بالادست و سۆبێنَ بیت.