31 اے دگه گُلام چه اے سرگوَستئے گِندگا باز دلرنج بوتنت و سجّهێن هال و هبرِش په وتی هُدابُندا سر کرت.
آکوبئے نَسل و پَدرێچئے کِسّه چُش اِنت: ایسُّپ هَبده سالی وَرناے اَت و وتی براتانی همراهیا رَمَگیَ چارێنت، وتی ماتۆ بِلَّه و زِلپَهئے مردێنچُکّانی همراهیا. ایسُّپا وتی براتانی رَدێن کارانی بارئوا پت هالَ دات.
چه منی چمّان اَرسئے کئورَ تچنت که تئیی شَریَتئے رَندگیری کنگَ نبیت.
بێوَپایانی نێمگا چاران و منا چه اِشان نپرتَ بیت، که تئیی رهبندانی رَندگیریا نکننت.
هیرودیس باز پرێشان و دِلتپرکه بوت بله مهمانانی دێما سئوگندی وارتگاَت و جنِکی لبز داتگاَت، پمێشکا پرمانی کرت آییئے اے واهگا برجاه بکننت.
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
بله آییا نمَنِّت و تان وامانی دئیگا جێلا بندی کرت.
گڑا هُدابُندا آ گُلام لۆٹت و گوَشتی: ’او رَدکارێن گُلام! من وام ترا پمێشکا بَکشتنت که تئو گۆن من باز مِنَّت و زاری کرت.
ایسّایا په زَهر چارتنت، چێا که چه آیانی سِنگدلیا سکّ پَدَرد بوت. گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا دست شهار دات و دستی وشّ و دْراه بوت.
گُلام آتک و وتی هُدابُندی چه سجّهێنانی هالا سَهیگ کرت. هُدابُند اے هبرانی اِشکنگا سکّ زَهر گپت و هُکمی کرت: ’په اِشتاپی برئو، چه شهرئے تَنْک و رَهسران، سجّهێن نێزگار، مُنڈ، کۆر و لَنگان په اے مهمانیئے ورگا بیار.‘
وهدے ایسّا اورشَلیما نزّیکّ بوت و شهری دیست، گْرێتی و
اگن کَسے شادهیَ کنت گۆن آییا شادهی بکنێت و اگن کَسے گرێت گۆن آییا بگرێوێت.