28 بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
هُدابُندا گُلامئے سرا بَزّگ بوت، چه آ وامان سر گوَست و آزاتی کرت.
آییئے پادان کپت و مِنَّت و زاری کرت و گوَشتی: ’منا مۆه بدئے، تئیی سجّهێن وامانَ دئیان.‘
آییا، رۆچمُزّ یکّ دینارے گیشّێنت و کارِنده په کارا باگا رئوان داتنت.
اے اَتر، چه سئے سَد دینارا گێشترا بها بوتگاَت و زرّ، گریب و نێزگاران دئیگ بوتگاَتنت.“ پمێشکا، نون آ جنێنا مئیاریگ کنگا اَتنت.
بله ایسّایا گوَشت: ”شما وت آیان وراک بدئیێت.“ مریدان درّاێنت: ”گڑا ما برئوێن و دو سَد دینارئے نگن بگرێن و اشان بدئیێن که بوَرنت؟“
دومی رۆچا، کاروانسرائے هُدابُندی دو دینار دات و گوَشتی: ’اے مردئے هئیالداریا بکن، اگن چه اے زَرّان گێشتر پَکار بوت پِر ترّگئے وهدا ترا دئیان.‘“
ایسّایا گوَشت: ”مردێا دو وامدار هستاَت، یکّے پنچ سد دینار و دومی پنجاه دینارے وامدار اَت،
پیلیپُسا گوَشت: ”دو سَد دینارئے نان هم بسَّ نبیت، تُرے هرکَس کَمُّک کَمُّک بوارت.“