27 هُدابُندا گُلامئے سرا بَزّگ بوت، چه آ وامان سر گوَست و آزاتی کرت.
هُداوند مهربان و رهم کنۆک اِنت، هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهری باز اِنت.
بله آ اَنگت مهربان اَت و آیانی گناهی بَکشِتنت و سجّهێنی نکُشتنت. رند په رندا وتی هِژمیَ داشت و وتی سجّهێن گزبی درشانَ نکرت.
بله تئو، او هُداوند، رهم کنۆک و مِهربانێن هُداے ائے، هِژم گرگا دێرَ کنئے و مِهر و وپایا سَررێچ ائے.
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
گڑا هُدابُندا آ گُلام لۆٹت و گوَشتی: ’او رَدکارێن گُلام! من وام ترا پمێشکا بَکشتنت که تئو گۆن من باز مِنَّت و زاری کرت.
بله آ دوێنان په وامانی دئیگا هچّ نێستاَت، پمێشکا وام دئیۆکا آیانی وام بَکشتنت. نون چه آ دوێنان کجامیا وام دئیۆک گێشتر دۆستَ بیت؟“
شَمونا پَسّئو دات و گوَشتی: ”منی هئیالا، هما که آییئے وام گێشتر اَتنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو شَرّ گوَشت.“