24 وهدے هساب گِرگا لگّت، یکّ مردے آییئے دێما آورتِش که لکّانی لکّ وامدار اَت،
پێشکارا گوَشت: ”شَرّ اِنت. هرچے که شما گوَشێت، بله هرکَسئے کِرّا که اے در کپت، آ منی گُلامَ بیت و اے دگه بێمئیارَ بێت.“
منی مئیارباری چه سرا سر گوَستگ، گرانێن بارێئے پئیما چه تاگتا گێش اِنت.
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
چیا که آسمانی بادشاهی، هما بادشاهئے ڈئولا اِنت که چه وتی گُلامان هساب گِرگی لۆٹت.
بله آییا وام دات نکرتنت. پمێشکا هُدابُندا پرمان کرت که آ وت گۆن جَن و چُکّان و دگه هرچے که آییا هستاَت، بها کنگ و وام گِرگ ببنت.
هر هِزمتکاری، آییئے بود و توانئے کِساسا زَرّ دات، یکّے پنچ تالانت، دومی دو تالانت و سئیمی یکّ تالانتے داتی و وتی سپرا شت.
آ هِزمتکار که آییا پنچ تالانت رَستگاَت، هما دمانا سئوداگریا شت و پنچ تالانتی نَپ رَست.
هماییا که پنچ تالانت رَستگاَت، دگه پنچ گێشێن تالانتی آورت و گوَشتی: ’او واجه! تئو منا پنچ تالانت داتگاَت، اے پنچێن گێشێن اَنت که من کَٹِّتگاَنت.‘
هما که دو تالانتی رَستگاَت هم آتک و گوَشتی: ’او واجه! تئو منا دو تالانت داتگاَت، اِش اَنت دو دگه که چه آ دوێنان من کَٹِّتگاَنت.‘
نون هما هِزمتکار آتک که آییا یکّ تالانتے رَستگاَت، گوَشتی: ’او واجه! من زانتگ که تئو تْرندێن مردے ائے، نکِشتگێنَ رُنئے و چه همۆدا مُچَّ کنئے و برئے که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگِت.
گُمانَ کنێت هما هژدهێن مردم که سیلوهائے بُرج آیانی سرا کپت و مُرتنت، چه اورشَلیمئے آ دگه سجّهێن مردمان رَدکارتر اَتنت؟
آییا واهندئے وامدار یکّ یکّا وتی کِرّا لۆٹتنت. چه ائولی وامدارا جُستی گپت: ’ترا منی واهندئے چینچُک وام پِر اِنت؟‘
پدا چه دومی وامدارا جُستی کرت: ’ترا چینچُک وام پِر اِنت؟‘ گوَشتی: ’یکسَد کئیل گندم.‘ هسابدارا گوَشت: ’اے تئیی وامانی کَبز اِنت. بگر و هشتاد کئیل بنبیس.‘