15 اگن تئیی برات رَدیے بکنت، برئو و مان هلوتا چه آ گناها سهیگی بکن، اگن تئیی هبری گۆش داشت، گڑا بزان ترا وتی برات رَست.
بِلّ منا پهرێزکارے شهمات بجنت، اے رهمے، بِلّ منا هکّل بدنت، اے په منی سرا رۆگنے، من چه اشیا انکارَ نکنان، انگت منی دْوا، بدکارانی کارانی هلاپا بیت.
همے پئیما، شمئے آسمانی پت چه اے کَسانێنان یکّێئے گار بئیگا هم رزا نبیت.
هما وهدا پِتْرُسا چه ایسّایا جُست کرت: ”او هُداوند! اگن منی برات گۆن من بدی بکنت، گڑا تان چُنت رَندا من آییا پهِلّ بکنان؟ تان هپت رندا؟“
نون اگن شما وتی براتا په دل مبکشێت، منی آسمانی پت هم گۆن شما همے ڈئولا کنت.“
مئیل بدی تئیی سرا سردست ببیت، گۆن نێکیا بدیئے سرا سردست ببئے.
براتان! اگن شما سهیگ بوتێت که کَسے گناهئے تها کپتگ، شما که پاکێن روهئے هسابا زندَ گوازێنێت، آییا په نَرمی پدا راستێن راها بیارێت. بله وتی دلگۆشا بدار ێت که وت چَکّاسێا مکپێت.
کَسّ په وتی هئوَسا براتئے اِزّتا دست مجنت و چه آییا پائِدگ چِست مکنت، چێا که هُداوند هر گَندَگێن کارئے سِزایا دنت، اَنچۆ که ما پێسرا شمارا هُژّار کرتگ و گوَشتگ.
بله آییا دُژمنئے هسابا مچارێت، په براتی سرپدی بکنێت که وتی رَدیا بِزانت.
انچێن مردمے که باورمندانی رُمبا پرُشت و پرۆشَ کاریت، یکّ و دو رندا آییا هبردار کن. اگن شَرّ نبوت، وتا چه آییا دور بدار.
او جنێنان! همے پئیما، شما وتی مردانی پرمانبَرداریا بکنێت، تان اگن چه آیان یکّے هُدائے هبرا ممَنّیت، گڑا آ گۆن هبرا نه، گۆن وتی جَنئے کار و کِردئے گِندگا هُدائے سرا باور بکنت،