17 ایسّایا گوَشت: ”او بێباور و گُمراهێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان؟ تان چینچُک وهدا شمارا بسگّان؟ چُکّا اِدا منی کِرّا بیارێت.“
تان چِل سالا چه آ نسلا بێزار اتان، گوَشتُن: ’اے انچێن مردم اَنت که دلِش گُمراه اَنت و منی راهانَ نزاننت،‘
موسّا و هارون پِرئونئے کرّا شتنت و گوَشتِش: ”هُداوند، اِبرانیانی هُدا چُشَ گوَشیت: ’تان کدێن گروناکَ بئے و منی دێما اۆشتئے و وتا بێکِبرَ نکنئے؟ منی مهلوکا بِلّ که رئوت و منا پرستشَ کنت.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”تان کَدێنا سرا تابَ دئیێت و منی هُکم و سر و سۆجانَ نزورێت؟
پمێشکا آییا اۆدا بازێن مۆجزه پێش نداشت، چێا که مردمان آییئے سرا باور نێستاَت.
ایسّایا زانت که چے گوَشگا اَنت، پمێشکا گوَشتی: ”او کَمباوران! چێا جێڑگا اێت که ’گۆن ما نان نێست،‘
من تئیی مریدانی کِرّا آورت، بله آیان دْراه کرت نکرت.“
ایسّایا جِنّ هَکّل دات، جِنّ در آتک و بچکّ هما دمانا دْراه بوت.
او کَمباوران! وهدے هُدا گیابانئے کاهان اے ڈئولا زێبا و بْرَهدارَ کنت که مرۆچی هستاَنت و باندا تَرونا سۆچگَ بنت، گڑا شمارا چِه پئیما شرترێن پۆشاکَ ندنت؟
گۆن آیان گوَشتی: ”او کَمباوران! شمارا چێا تُرسیت؟“ رَندا پاد آتک، گوات و گوَرمی هَکّل داتنت و توپّان پَهک اێرمۆش بوت.
رَندا، ایسّا وتی یازدهێن مریدانی دێما، هما وهدا آتک و زاهر بوت که وراک ورگا اَتنت. ایسّایا، په آیانی کَمباوری و سِنگدلیا، آ مئیاریگ کرتنت چێا که آ مردمانی هبرِش باور نکرتگاَت که ایسّااِش چه جاه جنَگا رند دیستگاَت.
ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”او ناسرپدان! په نبیانی سجّهێن هبرانی باور کنگا شمئے دل کۆر اِنت.
ایسّایا گوَشت: ”او بێباور و گُمراهێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا اِدا بیار.“
نون گۆن تومایا گوَشتی: ”وتی لَنکُکا اِدا بیار، منی دستان بچار، وتی دستا منی کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر کن و چه اِد و رند شکّ مکن، باور کن.“
چِلّ سالئے کِساسا مان بَرّ و گیابانا، آیانی کار و کِردی سگّتنت.
پِتْرُسا، آ، پنت و سۆج دئیانا کَڈّن کرت و گوَشتنت: ”وتا چه اے گُمراهێن نَسل و پَدرێچا برَکّێنێت.“