22 کَنهانی جنێنے که همۆدئے مردمے اَت آتک و کوکّاری کرت: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات. پلیتێن روهے منی جنکّا سکّ آزارَ دنت.“
او منی دادرسێن هُدا! پَسّئو بدئے وهدے پریاتَ کنان. سکّی و سۆریانی وهدا منی دست و بانُزلِت پَچ کرتنت. منا مِهر و رهمت بَکش و دْوایانُن گۆش دار.
سورئے شهرئے مردم گۆن وتی ٹێکیا کئیت، شهرئے هستۆمندێن مردم تئیی رزا و وشنۆدیئے رندا بنت.
هُداوندا! منی سرا رهم کن چیا که گیمّرتگان. او هُداوند! منا دْراه بکن چیا که جسم و جانُن پرێشان اِنت.
ایسّا مَسیه، داوود و اِبراهێمئے چُکّ اِنت. آییئے بێه و بُنیادئے دپتر اے ڈئولا اِنت:
بله ایسّایا جوابے ندات. نون مریدان دَزبندی کرت: ”اِشیا یَل کن، گلّێنی، مئے رَندا کپتگ و باز کوکّار کنگا اِنت.“
”او واجه! ترا منی بچکّئے سرا بَزّگ بات، آییا مِرْگیئے نادْراهی گۆن اِنت و سکّ اَزاب و بَزّگیَ کنت، بازێن برے آسا کپیت و باز برا آپا.
سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.
ایسّا چه اۆدا راه گپت، راها دو کۆر گْوانک جنان آییئے رندا کپت و گوَشتِش: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتِش: ”او واجه ایسّا! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگاَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ’او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.‘
مردمانی اے مزنێن مُچّی، په آییئے هبرانی گۆش دارگ و وتی نادْراهیانی دْراه کناێنگا آتکگاَت. آ که پلیتێن روهان دُچار اَتنت هم دْراه کنگ بوتنت.