16 ایسّایا گوَشت: ”شما اَنگت همینکدر ناسرپد اێت؟
بارێن، شما اے سجّهێن هبران سرپد بوتێت؟“ آیان پَسّئو دات: ”جی هئو.“
ایسّایا مردم وتی کِرّا لۆٹت و گوَشتنت: ”گۆش بدارێت و سرپد ببێت.
پِتْرُسا گوَشت: ”اے مِسالئے مانایا مارا سرپد کن.“
نزانێت هرچے که دپا رئوت، لاپا مانَ بیت و پدا چه رۆتان درَ کئیت.
گڑا چۆن سَرکِچَ نئوَرێت که من گۆن شما نانانی بارئوا هبر نکرتگ؟ چه پَریسی و سَدوکیانی هُمیرا پهرێز کنێت.“
اَنگت هچّ سرپد نبوتگێت؟! شما آ پنچێن نان شمُشتگ، که پنچ هزار مردما سێرا وارت و چه سر آتکگێن نگنان چُنت سَپْت پُرّ کرت؟
چێا که آیان اَنگت نگنئے مۆجزه سَرکِچ نئوارتگاَت، دلِش سکّ و سِنگ اَت.
ایسّایا گوَشت: ”شما همینکدر ناسرپد اێت؟ هچّ وراکئے ورگ مردما سِلّ و ناپاکَ نکنت،
بله مرید آییئے اے هبرا سرپد نبوتنت و چه آییا جُست کنگِش هم تُرست.
آییئے مرید چه اے هبران یکّێا هم سرپد نبوتنت. ایسّائے اے هبرانی مانا چه آیانی زانتا چێر اَت و آیان سَرکِچ نئوارت که ایسّا چے گوَشگا اِنت.
رَندا، آیانی زانت و زانگی رُژناگ کرت تانکه پاکێن کتابانی مانا و مکسدا سرپد ببنت.
بله مرید آییئے اے هبرا سرپد نبوتنت، چێا که په آیان رَمز و رازے اَت. چه ایسّایا جُست کنگِش هم تُرست.