همے وهدا که اَنگت آ هبرا اَت، دْرپشۆکێن جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و چه جمبرا تئوارے آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، چه اِشیا من باز وشّ و رَزا آن، اِشیئے هبران گۆش بدارێت.“
لۆگا شتنت و نُنُّکِش آییئے مات مَریمئے گوَران دیست. گڑا کۆنڈان کپتنت و چُکِّش پرستش کرت، وتی تُهپه و ٹێکیانی هُکّه و زباددانِش پَچ کرتنت و سُهر و سۆچَگی و مُرِّش په نُنُّکا سئوگات کرتنت.
هما پئوجی اَپسر و آییئے همراهێن سپاهیگ که ایسّائے پانگ اَتنت، وهدے زمینچَنڈ و اے دگه سرگوَستِش دیستنت، سکّ تُرست و گوَشتِش: ”بێشکّ اے مرد هُدائے چُکّ اَت.“
چه اے هبران و رَند، ایسّایا دێم په آسمانا چارت و گوَشت: ”او پت! آ وهد و ساهت آتکگ. وتی چُکّئے شان و شئوکتا زاهر کن که چُکّ تئیی شان و شئوکتا زاهر بکنت.