30 بله چه گواتئے تْرندیا تُرستی و اێر بُڈَّگا لگّت، گڑا کوکّاری کرت: ”او هُداوند! منا برَکّێن.“
او هُداوند! پاد آ. او منی هُدا! منا برَکّێن. تئو ائے که منی دژمنانی دێما شهماتَ جنئے و بدکارانی دپ و دنتانانَ پرۆشئے.
ایسّایا گوَشت: ”بیا!“ گڑا پِتْرُس چه بۆجیگا گوَرما اێر آتک و آپئے سرا ایسّائے نێمگا رئوگا لگّت.
هما دمانا ایسّایا دست شهار دات، آ گپت و گوَشتی: ”او کَمباور! چێا شکِّت کرت؟“
هُژّار بێت و دْوا کنێت تانکه آزمائِش و چَکّاسا مکپێت. روه، تئیار و مُرادیگ اِنت، بله جسم نِزۆر و ناتوان.“