27 بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
پِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! اگن اے تئو ائے، گڑا بِلّ که من هم آپئے سرا تئیی کِرّا کایان.“
بله ایسّا دێما آتک، دستی پِر کرتنت و گوَشتی: ”پاد آێت، متُرسێت!“
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت! برئوێت منی براتان بگوَشێت که جَلیلا برئونت، همۆدا منا گِندنت.“
پرێشتگا گۆن جنێنان گوَشت: ”متُرسێت! منَ زانان شما ایسّائے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ.
همے وهدا لهتێن مردما، تَهتێئے سرا وپتگێن لَنگ و مُنڈێن مردے آییئے کِرّا آورت. وهدے ایسّایا آیانی سِتک و باور دیست، گۆن لنَگا گوَشتی: ”او منی چُکّ! دلا مزن کن، تئیی گناه بَکشگ بوتنت.“
چێا که سجّهێنان گۆن آییئے گِندگا باز تُرست. بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.
پرێشتگا گوَشت: ”او مَریم! متُرس، چێا که هُدائے مِهر و رهمت تئیی همراه اِنت.
او منی کسانُکێن رُمب و ٹۆلی! متُرسێت چێا که شمئے آسمانی پتئے رَزا و واهگ همِش اِنت که بادشاهیا شمارا بدنت.
بله پرێشتگا گوَشت: ”متُرسێت، منا مِستاگے گۆن اِنت که په شما بازێن وشّیے کاریت و په سجّهێن کئوما وشّێن مِستاگے.
همے ڈئولا، زِبْدیئے دوێن چُکّ، آکوب و یوهَنّا که شَمونئے شریکدار اَتنت، هم هئیران بوتنت. ایسّایا گۆن شَمونا گوَشت: ”متُرس! تان اے وهدا تئو ماهیگ شکار کرتگ، چه اِد و رَند مردمانی دلان شکارَ کنئے.“
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
بله ایسّایا گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
هما شپا هُداوندێن ایسّا پولُسئے دێما آتک و اۆشتات. گوَشتی: ”او پولُس! دلا مزن کن، اَنچُش که تئو اورشَلیمئے شهرا په منی مِستاگا شاهدی داتگ، همے ڈئولا رومئے شهرا هم ترا شاهدی دئیگی اِنت.“