54 وتی جِندئے شهرا آتک، اۆدئے کَنیسَها مردمانی تالیم دئیگی بُنگێج کرت. مردم په هئیرانی گوَشگا لگّتنت: ”اِشیا اے زانت و زانگ و اے ڈئولێن اَجَبێن کار کنگئے واک و توان چه کجا رَستگ؟“
ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت.
آیان که پِتْرُس و یوهَنّائے دِلێری و بهادُرّی دیست و زانتِش که آ ناواننده و آمیێن مردم اَنت، هئیران بوتنت. رندا پَجّاهِش آورتنت، که آ ایسّائے همراه بوتگاَنت.