آسئے کئورے تچگا اَت و چه آییئے بارگاها در آیگا اَت. هزارانی هزار آییئے هِزمتا اَت و لَکّانی لَکّ آییئے دێما اۆشتاتگاَت. دیوان په دادرَسیا نِشت و کتاب پَچ بوتنت.
آ تُهم که شِزّ و ڈَنگرانی تها رِتکنت، هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ داریت، بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپه، آییا رَدَ دئینت و نئیلنت هُدائے هبر سبز بترّیت و بَر و بَروَرد بدنت.
هما وهدا که ایسّا زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگاَت، آییئے مرید په هلوَت و اِهوتے آتکنت و جُستِش کرت: ”بگوَش بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و تئیی بادشاهیئے آیگ و دنیائے هلاسیئے نشانی، چے اِنت؟“
و رستر، هما درۆگێن پئیگمبرئے همراهیا گرگ بوت که رسترئے دێما مۆجزهی پێش داشتگاَت. گۆن اے مۆجزهان، آییا هما رَد داتگاَتنت که رسترئے نشانِش زرتگاَت و آییئے بُتِش سُجده کرتگاَت. دوێن، زندگا هما گوَرما دئور دئیگ بوتگاَتنت که گۆن آس و گۆکُرتا بُن اَت.