37 گوَشتی: ”هما که شَرّێن تُهمَ کِشیت، انسانئے چُکّ اِنت.
هرکَس شمارا وشّاتک بگوَشیت و شرپ بدنت، منا شرپَ دنت و هما که منا شرپَ دنت، آ هماییا شرپَ دنت که منا راهی داتگ.
ایسّایا په آیان دگه مِسالے آورت و گوَشت: ”آسمانی بادشاهی، هما مردمئے پئیما اِنت که وتی ڈگارا شَرّێن تُهمی کِشتگاَت،
نون نئوکر آتکنت و گۆن وتی هُدابُندا گوَشتِش: ’او واجه! تئو وتی ڈگارا شَرّێن تُهم نکِشتگاَت؟ گڑا اے زَهریچک و بَرّی کاه چه کجا آتکنت؟‘
تُهمانی چَنڈگئے وهدا کَمُّکے تُهم راهئے سرا رِتک و بالی مُرگان چِت و وارتنت.
انسانئے چُکّ، وتی پرێشتگان راهَ دنت تان سجّهێن بدکاران و آیان که دگران رَدَ دئینت یکجاه بکننت و چه آییئے بادشاهیا در بکننت.
ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“
اگن کَسے شمئے هبران گۆش بداریت، آ منی هبران هم گۆشَ داریت. هرکَس شمارا ممَنّیت، آ منا هم نمَنّیت و منی نمَنّۆک آییا هم نمَنّیت که منا راهی داتگ.“
شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی راه داتگێنا وشّاتکَ کنت و شرپَ دنت، بزان منا شرپَ دنت. و هرکَس که منا وشّاتکَ کنت و شرپَ دنت، بزان منی دێم دئیۆکا شرپَ دنت.“
ایسّایا پدا گوَشت: ”اێمنی و سلامتی په شما. هما ڈئولا که پتا منا راه داتگ، من شمارا راهَ دئیان.“
بله وهدے پاکێن روه شمئے دلانَ نندیت، شمارا وس و واکَ رسیت و اورشَلیمئے شهرا، یَهودیَه و سامِرَهئے دَمگان، تان سَرجمێن دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران هم، په من شاهدیَ دئیێت و منی وشّێن مِستاگا رَسێنێت.“
منا بَسّ هما کارانی بارئوا هبر کنگئے تَهْم و جُریت هستاِنت که مَسیها چه منی دستا، بزان چه منی هبر و کاران، کرتگاَنت تان دَرکئوم پَرمانبردار ببنت.