27 نون نئوکر آتکنت و گۆن وتی هُدابُندا گوَشتِش: ’او واجه! تئو وتی ڈگارا شَرّێن تُهم نکِشتگاَت؟ گڑا اے زَهریچک و بَرّی کاه چه کجا آتکنت؟‘
بله وهدے مردم وپتگ و واب اَتنت، آییئے دژمنے آتک و گندمئے کِشتگێن ڈگارا زَهریچک و بَرّی کاهئے تُهمی رێتک و شت.
وهدے گندم رُستنت و هۆشگِش آورت، کاه و زَهریچک هم رُست و مزن بوتنت.
گوَشتی: ’دژمنێا اے کار کرتگ.‘ نئوکران جُست کرت: ’تئو لۆٹئے ما برئوێن آیان بگوَجێن؟‘
آسمانی بادشاهی، باگێئے هما هُدابندئے پئیما اِنت که په وتی انگوری باگا، کارِندهئے شۆهازا ماهلّه در کپت.
او براتان! چه شما دَزبندیَ کنان، آ مردمان شَرّ بچارێت و وتا چه آیان دور بدارێت که مردمانی نیاما پلێنڈیَ کننت و شمئے گپتگێن تالیمانی هلاپا گناهئے سئوَبسازَ بنت.
او زِنهکاران! نزانێت که دنیائے دۆستی، هُدائے دُژمنی اِنت؟ هرکَس که دنیائے دۆستیئے رندا اِنت، وتا هُدائے دژمنَ جۆڑێنیت.