44 گڑا گوَشیت: ’چه اۆدا که در آتکگان، پدا همۆدا رئوان.‘ وهدے پِرَ ترّیت و گندیت که آ لۆگ هۆرک و هالیگ، رُپتگ و ساپ و سَلّه اِنت،
یا چۆن بوتَ کنت، کَسے زۆراورێن مردمێئے لۆگا بپُتریت و آییئے مال و مِلکتا پُل و پانچ بکنت، تان پێسرا آ زۆراورێن مردا مگیپت و مبندیت؟ گڑا آییئے لۆگا پُل و پانچ کرتَ کنت.
وهدے جِنّے چه کَسێا درَ کئیت، گڑا گیابانانَ رئوت تان په وتی آرامی و آسودگیا، جاهے شۆهاز بکنت، بله چُشێن جاگهے نرسیتی.
گڑا رئوت و چه وت دگه هپت سِلترێن جِنّ گۆن وتَ کاریت. آ سجّهێن، هۆریگا اۆدا رئونت و اُرد و بُنگَ کننت. اے ڈئولا، آ مردمئے آسر و آکبت چه پێسریگێنا اَنگت بدترَ بیت. اے بدکارێن نَسلئے هال هم همے پئیما بیت.“
وهدے پِرَ ترّیت و گندیت که آ جاگه رُپتگ و ساپ و سَلّه اِنت،
آییا اے هبر په بَزّگێن مردمانی گَمواریا نگوَشت، پمێشکا گوَشتی که دُزّے اَت. کلیتدار آییئے جِند اَت و مُدام چه زَرتورَگا چیزّے په وتیَ زرت.
شامئے وهد اَت و شئیتانا چه پێسرا شَمون اِسْکَریوتیئے چُکّ یَهودائے دل پَرماتگاَت که ایسّایا بدْرۆهیت و دُژمنانی دستا بدنت.
اَنچُش که یَهودایا لُنکه دستا کرت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت. نون ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”زوتّ کن! هر کارے که ترا کنگی اِنت، بکنی.“
آ چه ما در آتکنت، بله چۆناها چه ما نهاتنت، اگن چه ما بوتێننت، گۆن ما منتنت. بله آیانی رئوگا شَرّ پێش داشت چه آیان یکّے هم چه ما نهاَت.
او دُردانگێن چُکّان! شما چه هُدایا اێت و آیانی سرا بالادست بوتگێت، چێا که آ که شمئے دلا اِنت چه آییا مستر اِنت که دنیایا اِنت.