43 وهدے جِنّے چه کَسێا درَ کئیت، گڑا گیابانانَ رئوت تان په وتی آرامی و آسودگیا، جاهے شۆهاز بکنت، بله چُشێن جاگهے نرسیتی.
او هُدا! منی هُدا تئو ائے، گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، بےآپ و هُشکێن زمینێا.
گڑا گوَشیت: ’چه اۆدا که در آتکگان، پدا همۆدا رئوان.‘ وهدے پِرَ ترّیت و گندیت که آ لۆگ هۆرک و هالیگ، رُپتگ و ساپ و سَلّه اِنت،
آیان کوکّار کرت و گوَشت: ”او هُدائے چُکّ! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ چه گیشّێنتگێن وهدا پێسر، په مئے اَزاب دئیگا آتکگئے؟“
شَمونئے جِند هم باوَرمند بوت و پاکشۆدیای کرت و هر جاگه پیلیپُسئے همراهَ بوت. چه دیستگێن اَجَبَّتێن نشانی و مۆجزهان هئیران و هَبَکّهَ مَنت.
گران و سنگین و هُژّار ببێت، چێا که شمئے دژمن، شئیتان، چۆ شێرا گُرّان اِنت و شۆهازا اِنت که کجا شکارے برسیتی تان بدِرّیت و اێری ببارت.