37 چێا که تئیی هبر اَنت که ترا بێمئیارَ کننت و تئیی هبر اَنت که ترا مئیاربارَ کننت.“
شمارا گوَشان که جُست و پُرسئے رۆچا مردمان وتی هر مُپت و ناهودگێن هبرئے هساب دئیگی اِنت.
گڑا لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگرا گۆن آییا گوَشت: ”او استاد! ما چه تئو نشانیے گِندگَ لۆٹێن.“