20 گڑا ایسّا هما شهر و مردمانی مئیاریگ کنگا لگّت که وتی گێشترێن اَجَبێن کاری هما شهران کرتگاَتنت، چێا که آیان چه وتی بدێن کاران تئوبه نکرتگاَت.
جُست و پُرسئے رۆچا، نئینئوائے مردم گۆن اے زمانگئے مردمان هۆریگا پادَ کاینت و آیان مئیاریگَ کننت، چێا که آیان یونُسئے ڈاه و هُژّارباشئے سرا تئوبه کرت. بله نون چه یونُسا مسترێنے اِدا اِنت.
رَندا، ایسّا وتی یازدهێن مریدانی دێما، هما وهدا آتک و زاهر بوت که وراک ورگا اَتنت. ایسّایا، په آیانی کَمباوری و سِنگدلیا، آ مئیاریگ کرتنت چێا که آ مردمانی هبرِش باور نکرتگاَت که ایسّااِش چه جاه جنَگا رند دیستگاَت.
ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“
تئیی هبر مئے گۆشان اَجب اَنت و ما اِشانی مانایا زانگَ لۆٹێن.“
اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت.
په وتی درد و رێشان بُرزێن اَرشئے هُدائے هلاپا کُپرِش کرت، بله چه وتی کاران تئوبهاِش نکرت.
مردم چه اے سکّێن گرمیا سُتکنت، بله تئوبه کنگ و هُدایا شان و شئوکت دئیگئے بدلا، هما هُدائے نامئے هلاپا کُپرِش کرت که اے اَزابانی سرا اِهتیاری هستاَت.
من آییارا وهد داتگ که بلکێن تئوبه بکنت، بله آ چه وتی زِنهکاریا پشۆمان بئیگَ نلۆٹیت.